زیر باران 

روزگاری این دلم آباد بود.

در میانش شوری از فرهاد بود.

یاد آن روزی که در شبهای تار.

قلب من با روشنی همزاد بود.

جای خونش نو عروسی خفته بود.

جای غصه حجله ی داماد بود.

گو نیا باران که دلبر رفته است.

از نخستم آرزو برباد بود

گو نتابد ماه بر ویرانه ها

قلب ما آشفته از بیداد بود.

موج میزد خون دل بر گونه ام

در خیالم لاله ی خرداد بود

لاله میگیرد نشان از درد من

خون دلهای منش در یاد بود

نم نم باران شعرم خشک شد.

چشم تو ذوق مرا استاد بود .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: